Dat Remco Evenepoel en Oumi Rayane samen hennadag vierden, leidde tot zure reacties op sociale media. De samenleving kan nochtans veel leren van gemengde huwelijken, weet Zelfa Madhloum.
Oumi Rayane, de kersverse echtgenote van wielerkampioen Remco Evenepoel, zette na hun huwelijk ook foto’s van haar hennadag op sociale media. Dat is een Marokkaanse traditie: twee dagen voor haar huwelijksfeest wordt de bruid in de bloemetjes gezet, met lekker eten, cadeaus en véél henna. Op de foto zie je Remco in traditionele Marokkaanse kleren en Oumi in een elegante groene kaftan. Zo prachtig de foto’s waren, zo lelijk waren veel reacties op sociale media. ‘Volksheld promoot omvolking’, dat was zo’n beetje de teneur. Het moet pijn doen, dé flandrien bij uitstek die met een Arabisch meisje trouwt, en niet met een oer-Vlaamsche deerne.
Gemengde huwelijken als dat van Remco en Oumi zijn op microniveau een voorafspiegeling van wat onze samenleving op macroniveau te wachten staat. Zo trouwde ik zeven jaar geleden met Max, een ‘echte’ (autochtone) Vlaming. Mijn ouders komen uit Irak, ik ben geboren in België. Wij eten thuis stoofvlees én tajines. Wij vieren Sinterklaas én het Suikerfeest. Dubbele winst voor onze kinderen, ze kunnen zich twee keer een indigestie eten aan al dat zoets.
Elke dag feest
De behoeders van ‘onze tradities’ moeten zich geen zorgen maken. In ons gezin zijn er geen tradities verdwenen, er zijn er alleen maar bijgekomen. We vieren niet minder, maar meer. Zo gaat dat ook in onze samenleving. Laat de culturele kruisbestuiving nog een paar generaties doorgaan, en het is hier elke dag feest.
‘Wij vieren Sinterklaas én het Suikerfeest. Dubbele winst voor onze kinderen, ze kunnen zich twee keer een indigestie eten aan al dat zoets’
Natuurlijk is een gemengd huwelijk niet alleen rozengeur en maneschijn. Achtergronden en gewoontes vloeken al eens, vooroordelen duiken op en leiden tot wederzijds onbegrip, sommige tradities doen in het begin vreemd en onwennig aan. Maar met wederzijds respect krijg je dat allemaal opgelost. Dat is thuis zo, dat is in de maatschappij daarbuiten zo.
Auteur Mohamed Ouaamari omschreef het in zijn boek Groetjes uit Vlaanderen mooi. Hij maakt de vergelijking met een lasagne (die we, by the way, eten dankzij Italiaanse migranten). Zijn identiteit heeft meerdere lagen. Dat is exact hoe ik het ervaar. Ik ben mens, Belg, Vlaming, Europeaan, Antwerpenaar en nog zoveel meer. Al die lagen maken mij tot het individu dat ik ben.
Ik switch al mijn hele leven tussen verschillende culturen. Mijn kinderen doen dat vandaag als producten van een gemengd huwelijk nog veel vlotter en complexlozer. Ze leren beide talen spreken en beide culturen kennen. Ons leven samen is één groot verrijkend kleuren- en geurenpalet.
Tradities komen en gaan
Ik wens onze samenleving wat minder complexen toe. Amerikaanse tradities als Halloween, babyshowers en genderrevealparty’s nemen we moeiteloos over. Waarom doet een prachtige, onschuldige traditie als hennadag ons dan in een kramp schieten?
Tradities komen en gaan. Ze evolueren en transformeren. Het huwelijk zal niet verdwijnen, maar we zullen het misschien op een andere manier vieren. Remco en Oumi vierden niet één keer, maar twee keer feest. (Misschien zelfs drie keer, ik weet niet of een topsporter het op zijn vrijgezellenfeest op een zuipen zet met zijn maten.) Wie kan daar nu tegen zijn?
Er was de voorbije week in deze krant veel te doen rond de Vlaamse Canon. Je kunt niet van bovenaf vastleggen wat mensen delen of waaraan ze moeten vasthouden. Dat is voortdurend in beweging. Mensen met verschillende achtergronden en verschillende culturen beïnvloeden elkaar door dezelfde straat, hetzelfde kantoor of hetzelfde bed te delen. Beetje bij beetje brokkelen de muren af en voegen nieuwe invloeden nieuwe lagen toe aan onze identiteit.
Evoluerende tradities zijn symptomen van een veranderende samenleving. Hoe krampachtig we die verandering ook proberen tegen te houden, er is geen internetforum of geen canon die ze nog kan stoppen. Laten we ze dus maar beter omarmen en er ons voordeel mee doen.