Wildebras, dat was als kind mijn etiket. Radeloos, dat was wat mijn ouders toen waren. Want waar vond je Zelfa van kleins af aan steevast terug? Als enig meisje, voetballend tussen een bende jongens. Mijn ouders zaten met de handen in het haar. En ik voelde me verstrikt en verstikt in een wereld waarin man en vrouw – zonder marge, zonder weerwoord – ieder hun stereotiepe rollenpatroon moesten opnemen.
Toen, op mijn veertiende, kwam Bend it like Beckham uit. Die film resoneerde zo dat ik me voor het eerst in mijn leven empowered voelde. Prompt schreef ik mij op eigen houtje in bij een voetbalclub. Voetbal werd voor mij dé manier om mezelf te uiten. Om thuis te rebelleren. Om te strijden voor individuele vrijheid. Om mijn persoonlijkheid vorm te geven.
Ja, die voetbaltijd gaf me de mooiste herinneringen uit mijn jeugd, en heeft me écht gevormd. En mijmerend werd ik er vanochtend even naar terug gekatapulteerd, toen ik las dat de KNVB (Nederlandse voetbalbond) – in de voetsporen van de voetbalbonden van onder meer de VS, Noorwegen, Engeland, Brazilië en Spanje – maandag bekendmaakte dat vanaf 1 juli ook de Oranje Leeuwinnen dezelfde ‘oranjepremies’ zullen krijgen als hun tegenpolen in het mannelijke elftal.
Dat is natuurlijk een mooie erkenning voor hen. Maar nog veel meer een krachtig maatschappelijk signaal, dat resoneert met mijn strijd voor inclusie en gelijkwaardigheid.
De haren rezen me dan ook te berge toen ik las dat de Belgische voetbalbond achterop hinkt, en onze Red Flames in de kou blijven staan. Want laten we even ernstig blijven: hoe kan het dat Red Flame Laura De Neve meer zou verdienen als ze in de zorg was blijven werken, terwijl de Rode Duivels 80.000 euro per speler kregen omdat ze de kwartfinales op het laatste EK hadden bereikt?
Met de uitleg van de bonzen kan ik geen genoegen nemen. ‘Equal treatment is absoluut een feit, equal pay vraagt wat tijd’, zegt Peter Bossaert, de ceo van de voetbalbond. Sorry, maar het is niet omdat je het woord absoluut in je zin zwiert, dat de contradictio in terminis minder pertinent wordt. Equal treatment equals equal pay, en die horen wel degelijk op dezelfde tijdlijn thuis. ‘Wij spreken liever over gelijke waardering dan over gelijk loon’, zegt Evy Van Coppenolle, coördinator van het Centrum Ethiek in de Sport. Sorry, maar gelijke waardering – en dus gelijkwaardigheid – kan niet bestaan zonder gelijk loon.