Keynote

Equality op de arbeidsmarkt

Momenteel is er een berg aan openstaande vacatures die niet gevuld geraken. Alhoewel er een grote groep werkzoekenden zijn die gedreven zijn om te werken, maar toch geen toegang vinden op de arbeidsmarkt. Waar zit het probleem? Bij onze uitzendkrachten. 

Drie jaar lang zocht mijn broer voor een job. Hij was hoogbegaafd, hij studeerde even als Burgerlijk ingenieur maar had zijn studie uiteindelijk stopgezet. Hij had enorm veel competenties, had via Syntra ook een getuigschrift ontvangen als data- analyst, maar kon alsnog geen werk vinden. Ten eerste: zijn naam was Mohamed en tenslotte was hij een schoolverlater. Een vooroordeel wordt al snel gemaakt.

Tijdens die jaren probeerde ik hem te helpen met zijn sollicitatiebrieven, tot we op een punt kwamen waarin hij zei: “Wat is het nut, ze nemen mij toch niet aan.” Hij had de hoop opgegeven en kwam terecht in een depressie omdat hij zijn plaats niet kon vinden in de maatschappij. Dit was voor mij de druppel!

Ik nam het heft in eigen hand en richtte mijn eigen recruitering- en selectiebureau op, Bloomjobs. In een maand tijd kreeg mijn broer een vast contract als Data Analyst. Hij had de competenties, het enige wat hij nodig had was iemand die hem een kans wilde geven. Er zijn nog vele mensen die momenteel in hetzelfde schuitje zitten. 

Ik vraag me tot op de dag van vandaag af nog steeds af waarom geen enkele recruiter mijn broer kon helpen. Het is zeer duidelijk dat er nog steeds sprake is van racisme en discriminatie. Daarnaast wordt er momenteel ook te veel gefocust op een diploma. Terwijl veel mensen die geen diploma hebben wel de juiste competenties hebben om bepaalde jobs uit te kunnen voeren. 

Recruiters moeten meer “out of the box” denken. Hierdoor is er dan de mogelijkheid om een groot aantal vacatures op te vullen en om bovendien een groot aantal mensen te helpen aan werk. 

Equality in de sport

Vandaag de dag beginnen meer vrouwelijke rolmodellen naar voren te schuiven in de sport. Alhoewel dit een zeer traag proces is. 

Op 14 jarige leeftijd voetbalde ik enorm graag. Ik was degene die altijd op school voetbalde met de jongens, ondanks de vele meningen dat “voetbal niet voor meisjes is”. 

Op een bepaald moment zag ik de film “Bended like Beckham”. Het ging over een meisje uit een Pakistaans gezin dat niet mocht voetballen. Desondanks heeft ze zich toch stiekem aangesloten bij een club. De rest van het verhaal zal ik niet spoilen, maar ik voelde me meteen aangesproken!

Ik had toen ontdekt dat ik kon voetballen bij een club. Mijn ouders lieten me gelukkig gaan, op voorwaarde dat ik mijn eigen vervoer regelde. Voor elke training fietste ik een uur heen en terug, in het donker. Ik herinner me de kou nog heel goed! Maar ik was gemotiveerd en deed het ook graag. Het gaf me de ruimte om te kiezen wat ik wilde doen met mijn leven. Op 16 jarige leeftijd stelde mijn trainer voor om scheidsrechter te worden, aangezien ik er blijkbaar het temperament voor had. Het sprak me enorm aan, dus ik nam deel aan de examens en ben momenteel al 16 jaar scheidsrechter. 

Het is geen makkelijke job. Voetbal is een harde sport waar je te kampen hebt met agressiviteit van zowel de spelers als van de zijlijn. Het heeft me weerbaar gemaakt. 

Jammer genoeg bots ik nog vaak op genderstereotypering. Voetballers die tijdens mijn opkomst lachen omwille van het feit dat ik een vrouwelijke scheidsrechter ben. 

Daarnaast kom ik ook vaak racisme en discriminatie tegen. Mocht het komen van de spelers, kan ik ze straffen met een rode kaart. Maar ten opzicht van de mensen aan de zijlijn, kan ik niet veel doen. Zulke zaken worden momenteel getolereerd omdat veel mensen dit probleem niet aankaderen. Dus mijn boodschap: Mocht je aan de zijlijn zitten en horen dat bepaalde mensen racistische uitspraken maken; spreek hen erop aan. Kijk niet weg als je onrecht ziet, want het is juist daardoor dat dit soort gedrag blijft en als normaal wordt gezien. Wat zeker niet het geval is!